Waarom het als kindercoach moeilijker is om je eigen kinderen te begeleiden

Als kindercoach help ik ouders en kinderen met opvoedvragen, emoties en gedragsproblemen. Ik bied ondersteuning bij boosheid, onzekerheid en stress, en leer ouders hoe ze hun kinderen op een rustige en begripvolle manier kunnen begeleiden. Maar wanneer het om mijn eigen kinderen gaat, merk ik dat het niet altijd zo makkelijk is.

Ik heb drie geweldige kinderen die opgroeien in co-ouderschap. Wanneer ze weer bij mij komen, kijk ik daar altijd enorm naar uit. Want eerlijk? Een week zonder hen voelt soms net iets te lang.

Op die dag haalde ik één van mijn kinderen op van school. Maar zodra hij in de auto stapte, voelde ik het al: spanning. De vorige keer was niet helemaal soepel verlopen, en dat was nog steeds merkbaar…

Als moeder probeer ik dan vooral een rustige en fijne sfeer te creëren, zodat huiswerk en de avondroutine vlot verlopen. Maar die avond liep alles anders. De emoties schoten alle kanten op. Woorden werden scherper, zuchten werden dieper, deuren vielen net iets te hard dicht. Ik probeerde kalm te blijven, te luisteren, begrip te tonen – precies zoals ik dat in mijn coaching doe met andere kinderen. Maar hier, thuis, voelde ik me overweldigd. De irritatie kroop omhoog, de vermoeidheid woog zwaar en in mijn hoofd spookten de twijfels:

Hoe reageer ik hierop? Wat hebben ze nodig? Waarom voelt dit zo moeilijk?

Pas toen de rust was teruggekeerd en iedereen op zijn eigen plekje zat, bleef ik achter met een knagende vraag: Waarom lukt het me zo goed om andere kinderen te begeleiden, maar voelt het bij mijn eigen kinderen alsof ik steeds tekortschiet?

De uitdaging van opvoeden als kindercoach

Als ouder én kindercoach is het lastig om je eigen kinderen met dezelfde objectieve blik te benaderen als de kinderen die je begeleidt in je praktijk. De emoties van mijn kinderen raken me direct, en dat maakt het moeilijker om kalm en neutraal te blijven.

Daarnaast hebben mijn kinderen geen behoefte aan een coach; ze willen gewoon hun moeder. De kinderen die ik coach komen bij mij met een hulpvraag en staan open voor begeleiding. Maar mijn eigen kinderen? Die willen niet altijd een analyse van hun gevoelens of een gesprek over wat er onder hun boosheid zit. Soms willen ze gewoon even klagen zonder dat ik meteen een oplossing aandraag. Soms willen ze alleen maar dat ik luister.

En soms willen ze gewoon met rust gelaten worden.

Waarom coaching en opvoeding zo verschillend zijn

Kindercoaching draait om structuur, rust en doelgerichte ondersteuning. Maar thuis is dat anders. Het gezinsleven is chaotisch: school, huiswerk, sociale druk en emoties lopen allemaal door elkaar heen. En de momenten waarop mijn kinderen hun frustraties uiten, zijn vaak precies de momenten waarop ik zelf moe ben. Dan is het moeilijk om kalm en geduldig te blijven.

Hoe ik als kindercoach en moeder probeer om te gaan met opvoeduitdagingen

Toen ik me dit allemaal realiseerde, besloot ik het anders aan te pakken. In plaats van mezelf te frustreren over wat niet lukt, probeer ik een aantal dingen los te laten en nieuwe inzichten toe te passen:

✅ Mild zijn voor mezelf. Ik hoef niet altijd de perfecte ouder te zijn. Ik mag fouten maken. Ik mag het soms even niet weten. Dat betekent niet dat ik faal. Dat betekent dat ik mens ben.

✅ Hulp inschakelen. Net zoals andere ouders naar mij komen voor coaching, mag ik ook anderen inschakelen voor mijn kinderen. Een andere kindercoach, een leerkracht, een vertrouwenspersoon – iemand die niet emotioneel betrokken is zoals ik.

✅ Mijn kennis subtiel gebruiken. Geen geforceerde coachingsgesprekken tijdens het avondeten, maar kleine momentjes waarin ik iets meegeef, zonder dat het voelt als ‘leren’. Soms door terloops iets te benoemen, soms door zelf het goede voorbeeld te geven.

✅ Niet elk moment als een leermoment zien. Niet alles hoeft besproken, opgelost of verwerkt te worden. Soms is een knuffel genoeg. Soms is een grapje beter dan een diepgaand gesprek. Soms moet ik het gewoon even laten gaan.

Sinds ik dit ben gaan doen, voel ik me minder machteloos. Het is nog steeds niet makkelijk, maar ik probeer mezelf eraan te herinneren dat ik in de eerste plaats hun moeder ben. En dat dát misschien wel de belangrijkste rol is die ik ooit zal vervullen.

Kindercoaching en opvoeding: herken jij dit?

Ben jij een kindercoach of een ouder die moeite heeft om je eigen kinderen te begeleiden? Merk jij ook dat het bij andere kinderen makkelijker gaat dan bij je eigen kinderen? Je bent niet alleen!

Wil je ondersteuning bij de opvoeding van je kind of heb je vragen over hoe je beter om kunt gaan met emoties en gedragingen? Neem gerust contact met me op. Samen kijken we naar wat jouw kind én jij als ouder nodig hebben. Laat me weten in de reacties hoe jij hiermee omgaat!